براوو؛ موتورسیکلت نوستالژیک
براوو برای جوونهای پس از جنگ و سالهای آخر دههی شصت و اوایل دهه هفتاد حکم ارتقاء مرحله از دوچرخهسواری به گاز دادن با موتور رو داشت؛ تا جایی که ممکن بود جایزه دیپلمگرفتنشون از خانواده یک موتور براوو باشه. جوانهای تازه سبیلدرآوردهی پشت مو دار با براوو گاز میدادن بر آسفالت و سبقت میگرفتن و ویراژ میدادن انگار با گازدادن جوانیشون رو به رخ جاده میکشن.
این موتورسیکلتهای اقتصادی که هم خودشون ارزون بودن و هم نگهداریشون کمخرج بود به عنوان گزینهای قطعی برای همه جوانهایی که آرزوی موتورسواری داشتن اما شاید قدرت خرید موتور دندهای نداشتن در اون سالها مطرح بود.
براوو از کجا اومد؟
موتور گازیهای براوو شیکتر و باکلاستر از موتورگازیهای نسل قبلی بودن. مدتی شرکت «نیرو محرکه»، تولید این موتورها رو به عهده داشت و پس از اون هم شرکت «ایران دوچرخ» وارد میدون شد و «براوو؛ برای نسل جوان» رو بهعنوان شعار تبلیغاتی انتخاب کرد و قدرتمند وارد بازار شد. هر چند ورود براوو به بازار رسما از دهه هفتاد شروع شد اما از سال ۱۳۶۴ زمزمههای حضورش شنیده شده بود. براوو که محصولی از شرکت Piaggio ایتالیا بود، خیلی زود به انواع و اقسام سبدها، زینها، جعبهها و دیگر وسایل جانبی مجهز شد. در واقع براوو نسخه خوشگل شده موتور گازی بود و بیشتر طرفدارانش، جوونها و نوجوونهای باکلاس اون زمان بودن. البته این موتور، سرعتش هم زمین تا آسمون با موتورگازی فرق داشت و گاهی می شد تا ۶۰-۷۰ کیلومتر بر ساعت با اون گاز داد.
براوو بهواسطه تنوع در رنگ و داشتن سرعت بالاتر از بقیه موتورها و البته قیمت ارزونش خیلی زود جای دیگر موتورها را در بین جوونهای اون سالها گرفت. موتورسیکلتی که امروز گرچه تنها خاطرهای ازش باقی مونده اما این خاطره، خاطرهای توأم با اندوهی برای جوانان اون نسله؛ نوستالژی بیپایان از تجربهی نخستین رد ترمز بر آسفالت داغ تابستان در سالهای جوانی و عصیان.
براوو احتمالا خاطره پررنگ خیلی از شما هم هست.
تو چه خاطرهای از براوو داری؟
دیدگاه ها